| Text | Daer liet die hertoge ute rinnen / Vore, alleene dore dat wout / Ende riep ane menichfout / Sinen vianden: „Keert u! / Want u mach gevallen nu / Beide ghelucke ende eere; / Want, bi Gode onsen heere / Ic ben die hertoge selve; / Mi en volgen niet si twelve / Van minen lande, ende oec min, / Die weten waer ic ben; / Daer bi verbeidt! ende wreect u ande! / Tsertoghen viande / Verstonden doen wale / Dat hijt selye was, aen sijn tale, / Nochtan en dorsten si niet merren; / Want si vreesden dat van verren / Andre na volgden gescaert |
|---|
| Translation | Da rannte der Herzog voraus, alleine durch den Wald, und rief vielen seiner Feinde zu: „Kehrt um! Denn Euch kann, nur überkommen sowohl Glück als auch Ehre, denn, bei Gott, unserem Herrn; ich bin der Herzog selbst; mir folgen nicht einmal zwölf meiner Leute, und noch weniger wissen, wo ich bin; darum wartet! Und rächt euer Leid! Des Herzogs Feinde merkten da wohl, daß er es selbst war, an seiner Rede, trotzdem wagten sie nicht stehenzubleiben; denn sie fürchteten, daß aus dem Hinterhalt andere in Schlachtordnung nachfolgten |
|---|